Na al deze jaren van heel veel opgegeven strijd tegen de kilo's (en er ondertussen er van overtuigd zijn dat het niet overwinnen van die strijd in zijn geheel te wijten is aan het feit dat ik niet sterk genoeg ben), heb ik sinds een korte tijd voor het eerst het gevoel dat het niet een strijd meer is en dat niet enkel mijn gebrekkige wilskracht in de weg stond van het bereiken van mijn doelen. Uiteraard zal een deel van mijn 'falen' liggen in het feit dat ik het dieet na de eerste 5 kilo's zat ben, maar daarnaast kan ik me ook niet voorstellen dat het ALTIJD enkel aan mijzelf ligt. Om die reden ben ik voor mijzelf gaan zoeken naar (wederom) verschillende diëten, in de hoop iets te vinden wat beter aansluit. Wat wel werkt, ook op de lange termijn.
Ik was altijd een voorstander van bijvoorbeeld WW (WeightWatchers), met name omdat je alles mag eten wat die dag binnen je 'punten' valt en daarbij krijg je iedere week een soort 'snoeppunten' voor als je toch een keer dat bakje chips eet of een patatje neemt. SCORE! Echter, ook bij WW merk ik er snel klaar mee te zijn. Met name het feit dat ik enorme drang blijf voelen voor die ongezonde dingen. Dat constant onderdrukken wordt op den duur steeds lastiger. Daarbij vind ik het ook nou niet heel leuk om iedere avond braaf mijn eten weer in te voeren om mijn punten bij elkaar op te tellen. Het doen van boodschappen is ook niet heel makkelijk aangezien ik eerst ieder artikel wil scannen om de hoeveelheid punten te kunnen zien. WW is verder met name gebaseerd op het 'calories in, calories out' systeem. Oftewel, CICO. Op basis van die methode heb ik ook Sonja Bakker (en ongeveer ieder boek van haar) een poging gegeven, heb ik via het voedingscentrum letterlijk mij calorieën geteld en heb ik via de diëtiste ook braaf een schijf van vijf dieet gevolgd. Allen met hetzelfde probleem: mijn trek naar lekkere dingen blijft te groot en ik kan mijzelf niet daartegen langer dan vier of vijf weken weren. Ik geef op, ik leg me er bij neer en ik ben het dan zat. Het destructieve gevolg hiervan is echter wel dat je blijft zitten met een gevoel van falen en hopeloosheid als het gaat om die droom van het ideale gewicht, maar nog belangrijkere; de wens een continu gezond eetpatroon te ontwikkelen. Eerlijk gezegd leidt het er zelfs soms ook nog een toe dat ik na een periode van niet succesvol diëten ook nog eens lekker ga snaaien, want 'who cares?'.. Al met al veel verloren tijd en energie en je blijft dus achter met een niet al te positieve spirit.
Bij mijn zoektocht naar andere diëten, stuitte ik op een theorie die rust op een hele andere methode dan die van de CICO diëten. Het gaat hier dan over de CIM methode, Carbohydrate Isulin Model. Niet al ons voedsel is gelijk gemaakt en dat betekent ook dat elk voedselstype op onze hormonen een ander effect hebben. Dat bepaalt uiteindelijk weer of we vet gaan opslaan of dat we het gaan verbranden als brandstof (het doel als je gewicht wil verliezen). Bij een CIM dieet wil je het insulineniveau zo stabiel mogelijk houden. Bij bijna alles wat je eet komt onder andere glucose vrij, en dat zorgt er weer voor dat je alvleesklier gaat werken en insuline aan gaat maken. Dat is prima, en zo is ons lichaam gebouwd. Echter, insuline is ook het hormoon wat we kunnen omschrijven als het 'opslaghormoon'. Hoe hoger je je insuline piek laat zijn, hoe meer je opslaghormoon dus aan het werk gaat. Dat is op het moment dat je vet wil gaan verbranden juist niet het doel.
Maar waarom dan geen CICO? Nou, wellicht is brood een goed voorbeeld om te gebruiken. Wij als Nederlanders zijn bij uitstek een land waar we ontzettend veel brood en deegproducten eten. Heerlijk! I know! Maar waarom past dit nou niet in het beeld van CIM? Immers, veel diëtisten raden aan om de dag te starten met een bruine boterham. Als we op de rekenmatige manier van CICO naar die boterham kijken, is het een hele goede keuze! Een dikke volkoren boterham bevat immers maar 181 calorieën. Top! Echter, waar de CICO methode dus niet rekening mee houdt is dat het brood ook 31 gram koolhydraten bevat en (maar) ongeveer 4 gram vezels. Brood staat ook nog eens hoog op de glycemische index (hoe snel de koolhydraten als glucose in het bloed worden opgenomen). Dit betekent ook dat je lichaam een hoge insulinepiek ontwikkelt en hey! Daar mag dat opslaghormoon weer lekker los gaan in ons lichaam, en helaas geen vetverbranding.
Wat natuurlijk altijd geldt is dat iedereen anders is, maar ik heb gemerkt dat door mijn maaltijden te baseren op de CIM methode en enkel te voorzien van vezels, vet en proteïne, mijn trek naar lekkers geheel verdwenen is. Het stabiel houden van mijn insuline en geen grote pieken veroorzaken, zorgt er ook voor dat ik niet dorstig word naar suikers. Hoe heerlijk is het om gezond te eten en niet die cravings te hebben naar alle dingen die nou niet helemaal de juiste producten zijn in een periode waarin je wil werken aan gezondere voeding en mogelijk gewichtsverlies! Ik had nooit gedacht dat dit kon en als dit leest en denkt: 'Yeah right, leuk voor jou', dan snap ik dat volledig. Dan zeg ik gewoon: 'been there, done that'. Want ja, ik geloofde ook niet dat mensen zich zo verzadigd konden voelen dat ze geen enkele behoefte zouden hebben naar die snacks!! Maar,, ik moet nu bekennen dat ik ook al weken geen snacks meer op heb en ik daar dus geen behoefte meer naar heb. Mijn maaltijden zijn genoeg en mijn insuline blijft stabiel. Ik heb geen pieken en dus ook geen dalen en ik voel me geweldig!
Wellicht dat dit niet voor jou werkt, en heb je juist geweldige ervaringen met een CICO methode. Daarbij is het rekenmatig ook een ontzettend handige manier omdat je heel cijfermatig kan bepalen wat er binnenkomt. Het gebrek, voor mij, is echter dat de methode dus geen rekening houdt met wat het product verder in mijn lichaam aanwakkert. Daarbij heb je verschillende soorten mensen en de één is nou eenmaal veel gevoeliger voor koolhydraten dan de andere. Voor mij is dit echter een openbaring en voor het eerst voelt het heerlijk om gezond (en lekker) te eten en niet constante strijd met mijzelf te moeten voeren.